26-05-2010
 Geen berg te hoog voor Comeback Star
In augustus 2009 meldde zij zich bij René Mijnders. “Ik kom weer meedoen”, zei Annemiek de Haan. De technisch directeur reageerde: “O, dat is mooi.” Typisch Mijnders om niet direct van blijdschap in de Bosbaan te springen. Typisch De Haan om daar koud noch warm van te worden. Maar hoe het ook zij: met de Comeback Star is de Nederlandse vrouwenselectie enorm geholpen. Met de 28-jarige Groningse kan Oranje verder bouwen op het brons uit WK in Poznan richting de Olympische Spelen van Londen 2012. “Ik wil daar voor een medaille roeien, en natuurlijk droom ik van goud.” Brons heeft Annemiek de Haan al in bezit sinds Athene 2004 en zilver sinds Beijing 2008. Goud zou volmaakt zijn maar is niet op bestelling te krijgen. Londen is nog drie regatta’s weg. Eerst de WK in Nieuw-Zeeland eind oktober/begin november. Zij noemt het “een eerste tussenstation waar we het ook goed willen doen.” Met Annemiek de Haan zijn er nu drie over uit de zilveren boot van Beijing. Femke Dekker en Nienke Kingma stopten niet als toproeister na de laatste Olympische Spelen. De Haan deed dat wel. Voor de beoogde studie geneeskunde had ze alle testen en toetsen doorstaan, behalve scheikunde. Daardoor kon een streep door geneeskunde. Zij ging aan het werk als Consultant bij Accenture. Zij was afgestudeerd in bewegingswetenschappen. Als IT-consultant dacht zij: “Ik leer dat wel. Maar je moet het ook leuk vinden. Het werken beviel niet zo. Altijd binnen, niets voor mij. Als je werkt en je zit de hele dag binnen dan wil je buiten zijn. Ik miste het fit zijn. Ik ben toen overgegaan op de studie fysiotherapie, daar rolde ik zo in. Mijn beide zussen Merel en Leonie hebben die studie ook gedaan, zij zijn er klaar mee. Toen ik weer studeerde, wist ik: dan kan ik ook weer roeien.” Marmotte Zij vindt sporten een van de leukste bezigheden die er zijn. Helemaal stoppen na Beijing deed zij niet. Zij maakte weliswaar heen deel uit van de nationale selectie maar zij roeide voor Skøll in allerlei nummers in nationale wedstrijden: dubbeltwee, tweezonder en achten. Met de acht deed zij een poging een nieuw verenigingsrecord te vestigen, wat helaas niet lukte. Tussendoor andere sporten, zoals schaatsles en wielrennen. Zij reed in de Franse Alpen de ‘Marmotte’, een heuse bergetappe als prestatierit voor liefhebbers, met van de Tour de France bekende legendarische cols als Glandon, Telegraphe, Galibier en als slot de Alpe-d’Huez. Annemiek legde de 174 kilometer af in elf uur twee minuten en kreeg de zilveren medaille. Haar vriend, de roeier Peter Vos, deed het in acht uur achttien minuten en verdiende een blik van goud. “Zo’n Marmotte is een andere categorie van moe worden! Toch zijn we daarna doorgereden om de Mont Ventoux per fiets te beklimmen.” Lang en zwaar, in haar sabbatical year, toonde de tweevoudige olympische medaillewinnares zich een waar sportdier. Ze was ook in voor de marathon roeiwedstrijden en nam deel aan de Ringvaart van honderd kilometer lengte in een mixed dubbeltwee met Doutse van Helden van haar voormalige RV De Hunze. “Af en toe was er wel iemand met ideeën en dat vond ik dan ook leuk. Roeien heb ik zo lang gedaan, dat je andere dingen gaat zoeken. Zoals de Marmotte fietsen, waar je dan een week kapot van bent. Maar zoiets past nooit in een seizoen. In een tussenjaar kun je wel alles doen wat op je lijstje staat. Eigenlijk moet je dat opschrijven, anders vergeet je dat weer.” Mont Blanc Iemand met een idee was in 2006 Sjoerd Hamburger. Bij de WK in Eton, waar over twee jaar de Olympische Regatta zich voltrekt, stelde de skiffeur aan de slag van de tweezonder voor: “Zullen we Mont Blanc gaan beklimmen?” Goed idee. Na terugkeer in Nederland haastten beiden zich naar de Franse Alpen om onder leiding van de gereputeerde alpinist en Mont Blanc-specialist Edward Bekker de 4810 meter hoge berg op en af te lopen. Een uitputtingsslag. Annemiek: “Toen dacht ik onderweg ook: dan toch liever een tweekilometertest. Ik had meer moeten eten. We wandelden ook ’s nachts. Op het eind ging het kaarsje uit. Maar Sjoerd had op dat moment ook geen praatjes meer.” De herstart als toproeister viel niet mee. Ze moet, op Papendal, de krachtttraining weer oppakken. “Mijn grote hobby”, zegt zij met een grote dosis sarcasme. “Er zijn meiden bij die de standaard hoger ligt, maar het moet wel op het water gebeuren. Daar houd ik mij maar aan vast. Over concurrentie binnen de ploeg heb ik niet nagedacht. In de Beijing-acht roeiden lange vrouwen tussen wie ik niet opviel. Nu steek ik met 1,87 meter een kop boven de groep uit. Het zijn kleine maar potige meiden. De potentie is er. Vorig jaar zijn ze uit het niets derde geëindigd en wonnen ze goud in de vier. Heel bijzonder. Om erbij te horen moet ik eerst zorgen dat ik fit ben.” Dertiende titel Haar fitheid is al behoorlijk. Tijdens de Hollandia won zij met de Carline Bouw de nationale titel twee-zonder. Dertiende nationale titel op de erelijst. Daags nadien manoeuvreerde zij zich behendig naar de finale van de door Mijnders voor allen verplichte skiff, sensationeel gewonnen door de lang geblesseerde oud-zwemster Claudia Belderbos. Hoe het internationale seizoen zich voltrekt is aan René Mijnders. Annemiek: “Zeker is dat er naast de acht nog een ploeg komt uit de grote groep. Bij de World Cup I in Bled wordt een dubbelvier getest. De tweezonder vind ik ook een heel mooi nummer.” Voor de WK vindt de Comeback Star een podiumplek heel mooi. Uiteindelijk doel is goud in 2012. “In Beijing was het zilver heel speciaal, omdat iedereen veel vertrouwen had in de groep. We waren bereid voor elkaar de hand in het vuur te steken. Dat was waarom we in de laatste 500 meter zo hard gingen en het zilver veroverden. Achteraf realiseer je je pas wat je hebt gedaan. Als je de video bekijkt en ziet waar we lagen, dan vraag je: gaan we het halen? Ja, dat halen we. De zebra’s - zeer emotioneel betrokken roei aanhangers – organiseren nu nog borrels en draaien dan de band af. Wanneer de acht in Londen goud haalt, zou dat mooi zijn.” Geschreven voor ROEIEN, bondsblad KNRB |
 |
 |
|
Nieuws |
