Mediaruit

08-12-2008

Alles is liefde tussen de pols van Joost en de knie van Tiger

Het golfjaar 2008 is samen te vatten met: ‘Alles is liefde tussen de pols van Joost en de knie van Tiger’. Erotiek. En wel tussen twee 53-jarige megasportkampioenen: Greg Norman uit golf en Chris Evert uit tennis. Mooie man en mooie vrouw, beiden ex-nummer een van de wereld in hun sport. Steenrijk tikten zij vele miljoenen af voor hun exen om als smoorverliefd paar de wereld rond te reizen. Vlinders in de buik. De Grote Witte Haai transformeerde zichzelf in een zoenvis. Ten gerieve van zijn bruid toonde de knorrende goerami zijn spierballen in het Britse Open. Out of the blue veroverde hij de sympathie van tienduizenden op Royal Birkdale en vele miljoenen voor de buis door drie ronden de koppositie te nemen en tot het laatst toe om The Claret Jug te strijden. Dit was hét hoogtepunt van het golfjaar, misschien wel van het totale eerste decennium in de 21ste eeuw.

Greg Norman heeft het 137ste Open Championship niet gewonnen zoals in 1986 en 1993. Hij eindigde als derde, omdat hij onder druk van een mogelijke supersensatie een oude kwaal liet opborrelen, de shake. Vibraties in de handen, twijfels in de kop. Ongewis is of hij met het oog op de finale van The Open een huwelijksnachtje van zijn wittebroodsweken heeft overgeslagen. Zeker was dat hij op de laatste dag niet meer zo imponeerde met de golfstokken. Drie bogeys op de eerste drie holes en zijn eerste positie was foetsie. De bruidegom eindigde achter de succesvolle titelverdediger Padraig Harrington en de excentrieke Ian Poulter. Evengoed geweldig, derde. In elk geval goed voor een uitnodiging voor The Masters 2009. Kan hij Royal Birkdale op Augusta National nog eens dunnetjes overdoen.

Misschien dat Harrington er dan opnieuw een stokje voor steekt. ‘Pods’ leverde op Royal Birkdale eveneens een bijzondere prestatie. Hij won The Open opnieuw. Zeldzaam in de moderne tijd, in elk geval van golfers die niet de naam Tiger Woods voeren, en al helemaal van een Europeaan. Sinds de Schot Paul Lawrie in 1999 het gedenkwaardige Britse Open op Carnoustie won, gingen 29 majors voorbij zonder winst voor een speler uit het oude continent. De grossier in tweede plaatsen uit Dublin maakte een einde aan dat zwarte tijdperk in 2007 en promoveerde zichzelf tot Europa’s beste golfer. Dit jaar triomfeerde hij opnieuw in het oudste, grootste en belangrijkste major en veroverde een maand later bovendien de titel in het USPGA Championship. Padraig Harrington is op de helft van het Grand Slam. Hij heeft gezegd dat hij zich voortaan toelegt op de majors. Bravo. Maar laat hem verder zijn mond houden, want zijn stem is als een lammetje dat het moederschaap kwijt is. Hopelijk krijgt hij nog eens de baard in de keel en kan een orthoëpiste hem nog wat spraaklessen geven. Voor het geld hoeft hij het niet te laten.

Zijn twee majors ten spijt verspeelde Harrington dit jaar zijn Europese titel aan Robert Karlsson, een Zweed van bijna veertig. Stoïcijns, koel. Koele kikker uit het koude noorden. Drie keer top-10 in de majors, winnaar van het Mercedes Championship en het Alfred Dunhill Links binnen twee weken. Het was zijn topjaar, waarin hij ook nog goed was in de Ryder Cup. Van harte gegund. Voor hem volgend jaar graag een ander op de Europese troon.

Hopelijk een jongere van wie er dit jaar verschillende zijn doorgebroken. Martin Kaymer, Rory McIlroy in Europa, Anthony Kim, Camilo Villegas op de US Tour. Wat een spelers! Welk een spektakel. De Duitser Kaymer (23), in 2006 nog op de EPD-Tour, eindigde drie keer op de eerste plaats (2 zeges, 1 verloren play-off) en zat heel dicht tegen het Europese Ryder Cupteam aan. De Noord-Ier Rory McIlroy (19) won niet eenmaal, maar haalde wel de top-50 van de wereld in zijn eerste jaar op de Europese Tour. Anthony Kim ging eindelijk serieus trainen en won vervolgens meervoudig met buitengewoon agressief spel en was een speerpunt in het Amerikaanse Ryder Cupteam. Camilo Villegas, bijgenaamd Spiderman, veroverde de laatste twee van vier titels in de FedEx Cup play-offs en zat maestro Vijay Singh op de hielen in het eindklassement voor de tien miljoen dollar. Niet te vergeten Sergio Garcia. El Niño is El Hombre geworden door The Players te winnen en op te klimmen naar tweede van de wereld!

Singh. Bij zijn geboorte op de Fiji Eilanden al glorieus want zijn voornaam Vijay betekent eenvoudig ‘overwinning’. Zijn teller staat nu op 58 overwinningen, waarvan 22 na zijn 40ste verjaardag; een record. Misschien dat tijdens de eerste helft van dit jaar in het Nederlands heeft gevloekt (hij leerde bij ons het gvd) toen hij langzaam wegzakte uit de top-5 van de wereldranglijst, waar hij enige tijd Tiger Woods als no. 1 had afgelost. Als 45-jarige leek de hardste werker uit het topgolf zijn beste tijd te hebben gehad. Hij miste cuts waar hij voorheen triomfeerde. Mogelijk dat de abrupte stilstand van de Woods Express hem nieuw elan gaf. Singh herrees, maakte drie grote klappers in de aanloop naar de FedEx Cup play-offs en streek de 10 miljoen dollar op die een jaar eerder in de zakken van Tiger was verdwenen. Singh leverde een ongelooflijk staaltje golfkunst af.

Ongelooflijk ook was rond Pasen hoe ’s werelds beste golfer het groene colbertje van The Masters aan Trevor Immelman verspeelde. Een 28-jarige Zuid-Afrikaan die amper uit het ziekenhuis was ontslagen na een operatie aan een tumor. De oud-scholier aan de Hottentotten School in Kaapstad speelde onaangedaan slag voor slag en kreeg favoriet Woods kapot door gewoon alle putts te holen die noodzakelijk waren. De topfavoriet miste, ongewoon, hier en daar op de gladde greens en eindigde als tweede. ‘De eerste verliezer’, noemde hij dat zelf. Maar was hij wel de topfavoriet? Aanvankelijk wel, want begin van het jaar won hij elke wedstrijd waaraan hij deelnam. Zelfs kritische experts opperden toen serieus de mogelijk dat Tiger in 2008 wel eens alles zou kunnen gaan winnen. Toen dat zwart op wit werd gedrukt en in tv-programma’s bediscussieerd, brak de ketting. In het CA World Championship te Miami kreeg hij klop van de Aussie Geoff Ogilvy en ruzie met fotografen. Daar kwam een schaduwkantje van de vereerde superster weer eens naar boven. ‘The next time a fucking photographer shoots a fucking picture, I’m going to break his fucking neck.’

Nadat Trevor Immelman hem van een vijfde Green Jacket had afgehouden, had Woods andere zorgen aan zijn hoofd. Tijdens The Masters had hij niets laten merken over de helse pijnen in de linkerknie. Geen onvertogen woord. Klasse. Hij liet daags nadien opereren. Of hij heeft bezuinigd op de dokterskosten en het een kwakzalver heeft laten doen? Of heeft hij zij herstel geforceerd? Tiger wilde klaar zijn voor het US Open. Het tweede major had plaats op Torrey Pines South in San Diego. Zijn favoriete course. Daar zou hij niet kunnen verliezen. Bij wijze van spreken op één been kunnen winnen! Verdomd. De 32-jarige Amerikaan won op één been. Als hinkende mens schreef hij nieuwe geschiedenis en trad hij in een legende. De triomf van de kreupele Tiger in een 18 holes play-off tegen zijn landgenoot Rocco Mediate was het eerste grootste golfmoment van het jaar, later overtroffen door de Shark-in-love.

Zonder Tiger als eerste man won Team USA de Ryder Cup. Na drie nederlagen zat dit er dik in. Woods heeft geen geweldig record in de biënnale slag tegen Europa. Maar ook met hem zou Amerika hebben gewonnen. Thuisvoordeel en een onbekwame Europese captain. Nick Faldo was nooit een teamspeler. Hij moet in zijn topjaren altijd de beste andere als partner in fourball en foursome hebben. Ook als captain bleek hij geen team te kunnen smeden. Hij deed vooraf irritatie opwekkende uitspraken en maakte tactische blunders. Alleen zijn keuze voor wildcard Ian Poulter pakte goed uit. Evengoed verloor Europa dik: 16,5-11,5.

Annika Sörenstam heeft enige jaren vrolijk gerivaliseerd met haar goede vriend (en meer niet) Tiger Woods. Wie zou de meeste majors winnen. Zweedse Annika, zes jaar de senior van The Greatest, heeft het verloren. Zij bleef op tien steken, omdat zij werd achterhaald door jongeren als Lorena Ochoa en het leger tienermeisjes uit Zuid-Korea. Annika heeft het opgegeven. Zij speelde haar laatste jaar zonder zege in de majors en gaat nieuw geluk zoeken in een gezin met kindertjes. Of de sympathieke Mexicaanse Lorena Ochoa zo lang de nummer één blijft als Sörenstam was, dient te worden betwijfeld. Korea rukt massaal op. Ji-Yai Shin won het Britse Open en het WK, achter haar pakten Lee, Ji, Jang, Yoo, Kim en Park een berg prijzen. De meisjes uit het land waar de hond nog in de pot wordt gestopt, slaan alleen rechte en putten schier feilloos. Om aan te zien is het niet, om aan te horen ook niet, want zij spreken alleen hun moeders taal. Een officiële missive dat zij binnen een jaar behoorlijk engels zouden moeten spreken, is door een protest van antidiscriminanten afgeblazen. Jammer, want zo komt de rest van de wereld niets méér over hen te weten en achter het geheim van Korea’s succes.

Het geheim van Nederlands succes is niet zo moeilijk te doorgronden. De NGF plaatste de toptalenten als amateur in een topsportklimaat met allerlei faciliteiten. Dit mondde uit in leuke resultaten in internationale kampioenschappen met als hoogtepunt de dubbele wereldtitel (land en individueel) in 2008. Wie van de klasbakken het later ging proberen als professional, kwam niet in zo’n totaal vreemde, hardvochtige wereld terecht als vroeger nog Rolf Muntz. Wil Besseling en Joost Luiten zouden het zeker gaan redden, en dat is ook gebeurd. De een (Luiten) als een raket, anderen (Besseling, Taco Remkes) als een sneltrein en nog een als een boemeltje (Inder van Weerelt). Nederland heeft in 2009 zes spelers op de Europese Tour, een verdubbeling.

Remkes was de opvallendste Nederlander in 2008. De Amsterdammer vloog met zijn drie overwinningen op de Challenge Tour op de wereldranglijst zelfs de gelouterde cracks Maarten Lafeber en Robert-Jan Derksen voorbij. Geheel op eigen kracht, hoewel zijn meisje Nienke Nijenhuis veel ervaring als prof in het management van haar jongen stopt. Remkes kwam eerst niet in aanmerking voor Golfteam Holland. Toen hij na een glorieuze triomf in Schotland wel werd gevraagd, bedankte hij feestelijk voor de eer.

Qua inkomen legde Remkes het af tegen Lafeber en Derksen die weer gemakkelijk overeind bleven op de Europese Tour. Veel bijzonders was het niet, zeker niet van Lafeber die sukkelde met een zogenaamde springersknie. Derksen was dicht bij een derde toernooizege. Darren Clarke hield hem in Shanghai door een miraculeuze laatste putt van de winst af. De Noord-Ier speelde later fenomenaal in het KLM Open op de Kennemer, waar de oude Muntz als Nederlander een prijsje meepakte. Derksen wordt gesponsord door Renault en rijdt Porsche. Dit jaar had hij een speciale band met BMW: 2de in BMW Asian Open, 6de in BMW International Open en een hole-in-one in het Franse Open: een BMW van € 80.000.

Misschien nog meer dan de knie van Tiger was de pols van Joost onderwerp in het Nederlandse golf. Het jaar schitterend begonnen met twee top-5-klasseringen en een hole-in-one (Audi Cabrio) moest hij uitstappen met een polsblessure. Deze zou hem een of twee weken buitenspel zetten, maar dit werd vier maanden. In het KLM Open maakte hij een (te vroege) rentree. Na drie gemiste cuts vond hij in het Dunhill Links weer zijn niveau en ritme. Meteen was het ook weer mis met de pols van Joost. Weer langdurig rust. Nu net zo lang tot de kwaal over is. Voor hem is het te hopen dat hij van zijn pols eerder is genezen dan de knie van Tiger. Die is al binnen. Joost heeft nog een weg te gaan.

Geschreven voor Golf Etc Magazine
Foto: Wil Besseling (rechts) met caddie Jascha de Goede

Klik hier voor het nieuwsarchief