26-02-2015
Met zijn beste prestatie (11de) in 20 jaar KLM Dutch Open heeft Robert-Jan Derksen vorige zondag in Zandvoort afscheid genomen van de Nederlandse golffans. De 40-jarige geboren Nijmegenaar werd op de achttiende hole van de Kennemer opgewacht door duizenden. Voor de buis keek een veelvoud van hen mee. Derksen kreeg zo'n ovationeel applaus dat bij eenieder koude rillingen over de rug trokken. De speler zelf voelde zveel lood in de benen dat zijn knien knikten en emoties loskwamen. De Lachende Nederlander arriveerde in tranen. Z mooi. En zo verdiend.
Robert-Jan Derksen is over nog wat wedstrijden over de grens na topgolfer af. Hij kondigde zijn afscheid begin dit jaar aan en hij is niet van voornemen veranderd. Het is mooi geweest en ik wil nu wel wat anders in mijn leven. RJ toonde eens te meer dat hij anders is dan andere topgolfers. De meeste topgolfers nemen nooit afscheid van de sport. Zij spelen op een hoog niveau en als zij op enig moment tekort schieten, worden zij teaching pro en/of coach die nationale wedstrijden blijft spelen. Anderen wachten dan met smart op hun 50ste verjaardag zodat ze kunnen toetreden tot het lucratieve circuit der senioren, waar op gemakkelijker accommodaties nog behoorlijk groot geld te verdienen valt.
Mogelijk ga ik nog wel wat doen in golf, hield Derksen een slag om de arm in een van zijn afscheidsinterviews op radio of tv. Hoe is nog volstrekt onduidelijk. Maar het zal afwijkend zijn van bovenstaande. Robert-Jan Derksen was de golfer-zonder-pet. Het Algemeen Dagblad drukte ooit een foto af waarop hij een zonneklep droeg. In Schotland was het een keer zo koud dat ook hij tijdens een ronde op St. Andrews Old Course een wollen muts droeg die hij in de golfshop had gekocht. In 20 jaar topgolf droeg hij verder nooit iets op het hoofd, in tegenstelling tot 99,9 procent van zijn collega's. Hij kon, toen hij beroemd was geworden na zijn triomf in Dubai, anders behoorlijk groot geld verdienen door een pet met reclame-opschrift. RJ droeg pet noch hoed. Hij was wel de mens/golfer die 'met de hoed in de hand door het ganse land' ging. Met andere woorden: Derksen hield altijd zijn humeur, had zichzelf naar buiten toe altijd onder controle en viel nooit uit naar mensen, ook al moet ook hij zich wel gergerd hebben aan bellers, praters, rochelpotten en anders stoorders.
Derksen was niet bovenmenselijk getalenteerd. Hij leerde zijn beperkingen kennen en handelde ernaar. Na wat avontuurlijke jaren als een 'jongetje in de wijde wereld' werd hij een pure professional die een team om zich heen bouwde zodat hij zijn onmiskenbare kwaliteiten optimaal kon exploiteren. Op die manier bouwde hij een mooie carrire op met overwinningen, mooie prijzen, welstand en een goed leven. Hij bleef altijd lachen en aardig. Hij wist waar hij vandaan kwam. Al vroeg tijdens zijn loopbaan constitueerde en financierde hij een eigen jeugdteam voor jonge talenten. De enorme waardering van de Nederlandse golffans was vorige zondag zichtbaar en hoorbaar.
Hij zal het niet gezien of gehoord hebben, maar wij hebben onze handen eveneens blauw geslagen op de Kennemer. De afgelopen 20 jaar maakten wij hem van nabij mee vanaf zijn debuut als professional golfer. Na elke ronde, goede of slechte, stuurde hij een mailtje naar de redactie. Met een paar woorden verzorgde hij zijn p.r. Zelfs toen hij Dubai had gewonnen in 2003 als invaller voor Tiger Woods gaf hij aan ons adres nog persoonlijke informaties door. RJD ten voeten uit.
Robert-Jan Derksen was (en is) The Laughing Dutchman. Ooit kregen wij de kans om de Pro-Am van het Dutch Open te spelen in zijn flight. Het werd op de Hilversumsche Golfclub een onvergetelijke dag. RJ sloeg prachtige ballen waar onze afslagen schril bij afstaken. Met de lach op het gelaat hielp hij steeds onze ballen zoeken tussen de bomen. Een dag later waren wij weer journalist in het Dutch Open en hadden wij RJ op een aantal holes gevolgd. Zijn bal kwam vaak in de bossen terecht, zijn score was daarom matig die dag. Onze vraag aan hem tijdens de persconferentie. Robert-Jan, jij traint zoveel en je slaat zulke mooie ballen. Hoe kan het dan dat jij zo vaak in de bossen kwam te liggen? Zijn antwoord met een vette lach: Daar weet jij toch alles van, Leo!
Column voor Regio Golf
