08-12-2008
Van drie naar zes! Het moet niet gekker worden. Taco Remkes, Wil Besseling en Inder van Weerelt hebben zich aangesloten bij het trio Robert-Jan Derksen, Maarten Lafeber en Joost Luiten op het hoogste Europese golfniveau. Bravo. Wij en zij zijn allemaal blij.
Zes man op de Europese Tour is nooit eerder vertoond. In 1999 had Oranje vier man. Door top-15-plaatsen in de Qualifying School 1998 sloten Chris van der Velde (1ste), Robert-Jan Derksen (3de) en Maarten Lafeber (13de) aan bij tot dan solist Rolf Muntz. Nederland ging een woordje meespreken, al was het niet met een grote bek.
Er volgden in de loop der jaren degradaties van alle vier, gevolgd door ook weer promoties, en ook konden vier overwinningen worden genoteerd. Vier. Te tellen op een geamputeerde hand. Het zijn er z weinig dat het niet eens hoeft te worden opgezocht in de boeken om ze kunnen opdreunen: Qatar Masters 2000 (Muntz), Dubai Desert Classic 2003 (Derksen), Dutch Open 2003 (Lafeber) en Madeira Island Open 2005 (Derksen). Laatste triomf op het hoogste niveau: drie jaar en negen maanden.
Edoch, er gebeurde in de tussentijd toch een en ander in Nederland. De NGF schiep een topsportklimaat van waaruit talenten konden groeien, rijpen en doorstoten. Wil Besseling, Joost Luiten en Tim Sluiter brachten de Eisenhower Trophy naar Nederland. Wereldkampioen! Dit jaar ging het van drie naar zes op de Europese Tour. Een verdubbeling. Iets om dronken van te worden. In vergelijking met Zweden helft inwoners en toch vier of vijf keer zoveel spelers op de Europese Tour drinken wij in Nederland echter nog steeds klein bier.
Nou en? Om nog hogerop te komen hoef je geen massa in te zetten. Golf is per slot van rekening geen oorlog waar veel kanonnenvoer nodig is om een veldslag te winnen. Uit een handjevol kan ook onbedaarlijk hoog worden gescoord. Wat had Bernhard Langer achter zich toen hij in 1985 The Masters won? Niets tot bijna niets.
Het Nederlandse zestal moet de Europese Tour dan ook niet beschouwen als het ultieme doel. In de Race naar Dubai is goed geld te verdienen anno 2009. Maar er zijn hogere doelen na te streven; spelen in de majors: The Masters, US Open, Britse Open en USPGA. Daarnaast het miljoenenspel van het World Golf Championship. Daar is het te doen, daar is de golfer topsporter. Om daar te komen dient goed te worden gepresteerd op de Europese Tour. Niet mediocre maar top. Winnen en vaak meedoen om de eerste prijs.
Taco Remkes, Wil Besseling en Inder van Weerelt voor het eerst op dat niveau mogen een paar jaar rijpen en zich klaarstomen. Laat zij zich eerst maar zien te handhaven.
Joost Luiten heeft met 2de, 4de en 5de plaatsen laten zien dat handhaven voor hem geen issue is, indien niet gehinderd door een polsblessure. Hij zette zich bij zijn profdebuut al in zijn eigenwijze kop: Ik wil naar de toptien van de wereld, liefst nummer n worden. Doen, Joost. Blijven gaan voor het hoogste!
Robert-Jan Derksen zei bij het het KLM Open zich in staat te achten de volgende stap te zetten. De majors spelen is nu waar ik voor ga. Doen, RJ. Blijven proberen. Je was er pas n keer.
Maarten Lafeber heeft, hoewel hij jaarlijks vijftien keer modaal inkomen aan prijzengeld binnenhaalde ondanks een zogenaamde springersknie, verklaard dat zijn beste jaren nog moeten komen. Ga ervoor, Maarten. Doen. Hoogste tijd!
Met zes golfers op de Europese Tour moet Nederland meedingen in de vier majors van de het Grand Slam, de drie van het World Golf Championship, n een plaats in het Europese twaalftal voor de Ryder Cup. Hup Holland. Niks met zes man een beetje meedoen op de Europese Tour. Lekker verdienen en af en toen een uitschieter hebben. Het moet vl gekker worden.
Geschreven voor Golf Etc Magazine
Op de foto: Maarten Lafeber
