02-07-2008
In september 1996 debuteerde Tiger Woods als professional golfer. Die maand speelde hij vier toernooien in het Amerikaanse profcircuit: 60ste Greater Milwaukee Open en 2544 dollar verdiend, 11de Bell Canadian Open $ 37.500, 5de Quad City Classic $ 42.150 en 3de B.C. Open $ 58.500. Niet slecht voor de 21-jarige Amerikaanse kerel die eerder in het jaar voor de derde keer het US Amateur op zijn naam had geschreven.
Na het oplopende rijtje sinds zijn overstap naar de beroepsspelers was het geen gok dat het toptalent de Las Vegas International zou winnen. Wat prompt geschiedde. Sinds die zesde oktober was de golfwereld nooit meer dezelfde. En al helemaal niet meer toen hij in de lente van 1997 met 18 onder par en 12 slagen voorsprong The Masters won. Zijn eerste Major.
De betrekkelijke anonymus Mark Brooks had in augustus 1996 bij zijn triomf in het US PGA Championship niet te kampen met het fenomeen dat als een raket langs iedereen op de wereldranglijst naar de top schoot om daar tot op heden een zelf gekozen periode uitgezonderd een onbereikbare Kop van Jut te zijn. Vanaf die gedenkwaardige Masters 1997 was Tiger Woods de meest geduchte tegenstander in welgeteld 46 Majors. Hij won er veertien.
In The Open Championship op Royal Birkdale was The Greatest er voor het eerst niet bij. Wie de winnaar ook is geworden, heeft achter zijn naam een sterretje gekregen: * Tiger Woods niet deelgenomen. Tien jaar geleden deed de toen 23-jarige Amerikaan 65, 73, 77 en 66 slagen over de vier ronden over de Engelse links bij Southport. Zijn totaal van 281 was n teveel om in een play-off tegen zijn landgenoten Mark OMeara en Brian Watts om de begeerde Claret Jug te strijden. Woods eindigde als derde en was danig teleurgesteld. Dit jaar zou hij zelfs als hinkende mens de grootste favoriet zijn.
Een zware knieoperatie heeft hem voor de rest van dit jaar buitenspel gezet. Misschien voor langer. Misschien wel voor altijd? Tiger Woods is namelijk onberekenbaar. Altijd geweest. Als aanwezige topgolfer, als afwezige mens. Wie weet of hij besluit dat het mooi is geweest, dat hij genoeg pijn heeft geleden, dat hij genoeg geld heeft verdiend en dat het veel leuker is om te gaan vissen, kanariepietjes te fokken of zoiets.
Tiger is niet te doorgronden. Hoe was het toch in hemelsnaam mogelijk dat hij tien tot twaalf jaar met een pijnlijke knie heeft gespeeld? Woods deed die mededeling zelf op een persconferentie na de operatie die volgens zijn artsen volledig was geslaagd. Volgend jaar kan hij met twee gezonde knien verder. Tien, twaalf jaar met pijn gespeeld. Onvoorstelbaar voor de rijkste topsporter ter wereld die zich heeft omringd met de beste fysiotherapeuten, masseurs, fitnessinstructeurs, dokters, psychologen en noem de specialisten maar op. Die zich onder hun supervisie transformeerde van een aangeklede spijker tot een vetvrije spierkolos. Waar is dat misgegaan? Waarom is niet ingegrepen? Waarom geen extra rust en intensievere behandeling na het joggingongelukje vorig jaar? Zo veel wedstrijden speelde hij immers niet. Per slot van rekening trad hij ook terug om zijn swing te veranderen en stressbestendiger te maken. De perfectionist speelde tien, twaalf jaar met pijn in de knie en nimmer topfit. Ongelooflijk.
Nu is hij weg, uiteindelijk geveld door de blessures. De golfwereld moet het nu zonder hem doen en zal tijdelijk niet meer hetzelfde zijn. Een uitgesproken kans voor een nieuwe ster aan het firmament. De ruimte is er, zoals voor Tiger Woods in 1996. Wie?
Geschreven voor Golf Etc. Magazine
